Carlotta Bologna

 

data urodzenia: 17.01.1909 Gandawa

data śmierci: 27.03.2001 Kraków

 

malarka,aktorka;

 

Żona aktora i reżysera Wiktora Biegańskiego.

 

Carlotta Bologna, z pochodzenia Włoszka, urodziła się 17 stycznia 1909 roku w Gandawie. W 1914 roku przybyła do Warszawy, kiedy matka jej, wybitna harfistka Lotaria Bologna, otrzymała angaż w Operze Warszawskiej. Nosiła nazwisko matki. Jej ojciec – ceniony za granicą kapelmistrz pochodził z książęcego rodu Gonzagów.

 

Ukończyła pensję Władysławy Lange, Instytut Filmowy Wiktora Biegańskiego (reżysera, aktora i przyszłego męża) oraz trzyletnią Szkołę Baletową Janiny Mieczyńskiej. Zagrała kilka ról w polskich filmach niemych a później w pierwszych filmach dźwiękowych realizowanych w studio w Joinville pod Paryżem dla amerykańskiej wytwórni Paramount. Pierwszy sukces filmowy odniosła w 1928 roku w „Kobiecie, która grzechu pragnie” w reżyserii Biegańskiego.

 

W 1930 roku rozpoczęła studia w warszawskiej ASP, w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego. W roku 1935 roku przyjechała do Krakowa, gdzie studiowała pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa. Po uzyskaniu dyplomu (1938) rozpoczęła samodzielną pracę artystyczną, nieustannie poszukując własnych rozwiązań zarówno w sferze treści jak i formy. Po wojnie uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, prezentując przede wszystkim martwe natury i portrety. Mimo kanonów narzucanych sztuce lat pięćdziesiątych i presji samego środowiska, jej malarstwo zdołało oprzeć się wpływom obowiązującej ideologii.

 

W czasie okupacji odzyskała trzy cenne obrazy włoskich manierystów skradzione z Ambasady Włoskiej, które przechowała, by następnie zwrócić władzom Włoch. W 1966 roku zorganizowała aukcję prac artystów krakowskich na rzecz zalanej przez powódź Florencji. Za więź z Polską i Włochami i cenny wkład w sztukę obu narodów 16 stycznia 1997 roku została odznaczona przez Prezydenta Republiki Włoskiej Oscara Luigi Scaflaro orderem „Commendatore dell’Ordine al Merito della Republica Italiana”.

Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, na Salonie 1959, przyznało Artystce Brązowy Medal, a w 1977 roku na Dobroczynnym Salonie Malarstwa Krakowskiego, z rąk prof. Karola Estreichera otrzymała medal Stanisława Wyspiańskiego. Przez wiele lat działała w Zarządzie TPSP, za co otrzymała honorowe członkowstwo Towarzystwa.

 

Pierwsza wystawa indywidualna malarstwa Carlotty Bologna zorganizowana została w Krakowie w 1958 roku przez Związek Polskich Artystów Plastyków. Wtedy zaprezentowała najbardziej charakterystyczne dla swojej twórczości prace, sytuujące się na pograniczu metafizyki i metafory, o silnie włoskim rodowodzie. Od tej pory, odrealnione aranżacje przestrzenne z lat wcześniejszych konsekwentnie zaludniają się postaciami wywodzącymi się z tradycji commedia dell’arte. Zaś umownie definiowana praz Nią rzeczywistość przybiera formę nawiązującą z jednej strony do malarstwa włoskiego trecenta, z elementami tamtego pejzażu i architektury, z drugiej zaś do świata dziecięcej wyobraźni.

 

Prof. Karol Estreicher w roku 1980 tak podsumował dotychczasowe osiągnięcia artystki: „Carlotta Bologna posiada tę samą wysoką kulturę, co jej italscy przodkowie. Każdy przedmiot zamienia w wizję formy i koloru. Jej obrazy uderzają swoistą tematyką, posiadając fabułę na poły bajkową, nie surrealistyczną, ale posługującą się skojarzeniami bliskimi commedii dell’arte. Dlatego malarstwo Carlotty Bologna stanowi w polskiej sztuce współczesnej osobny rozdział i dlatego cieszy się ono tak wielkim uznaniem”.

 

Źródło: http://villa.org.pl/villa/aktualnosci-post/wystawa-obrazow-carlotty-bologna/