Maurycy Janowski

 

data urodzenia : 19.06.1889 Warszawa

data śmierci : 10.03.1959 Sopot

 

śpiewak,aktor;

 

 

Był synem Józefa i Doroty J. Śpiewu uczył się u J. Marso i I. Dygasa. 24 VII 1916 śpiewał w przedstawieniu urządzonym na scenie T. Polskiego w Warszawie partię Dzienni­karza ("Wesele" K. Rostworowskiego), a 12 IX tego roku na tej samej scenie w przedstawieniu szkolnym partię Jontka ("Halka"). 10 XI 1916 wystąpił po raz pierwszy w warsz. T. Wielkim w partii Pana Damazego ("Straszny dwór") i pozostał w zespole opery warsz. do 1931. Występował w tym okresie również w Krako­wie: w lipcu i sierpniu 1919 z zespołem Krak. Tow. Operowego, a od 21 VII do 17 VIII 1925 z zespołem Opery Warszawskiej. Występował przede wszystkim w rolach charakterystycznych i był ceniony nie tylko ze względu na dużą muzykalność, ale i talent aktorski. Śpiewał partie tenorowe, z których najlepsze: Mime ("Zygfryd"), Szujski ("Borys Godunow"), Astrolog ("Złoty kogucik"), Hadżi ("Lakme"), Tomek ("Sprzedana narzeczo­na"), Pedrillo ("Uprowadzenie z seraju"), Rokita ("Boruta"), Franciszek ("Opowieści Hoffmanna"), Grabiec ("Goplana"), Czarownica ("Jaś i Małgosia").

W 1931 zakończył karierę śpiewaka i przeszedł do t. dram. występując nadal w Warszawie - w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, w 1933 w T. Letnim, a w 1934-36 na scenach TKKT, m.in. w T. Nowym i T. Narodo­wym. W 1937-39 pracował w Polskim Radiu. Po II wojnie świat. występował w sez. 1945/46 w T. Drama­tycznym Województwa Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Województwa Gdańskiego w Gdyni, w sez. 1947/48 w T. im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w 1948 w Gdańskim Zespole Arty­stycznym, a następnie od sez. 1948/49 do śmierci w T. Wybrzeże. Z powojennych jego ról należy wy­mienić m.in. Żewakina ("Ożenek"), Pierczychina ("Mie­szczanie"), Gawryłę ("Panna bez posagu"), Filiberta ("Osobliwe zdarzenie"), Tomasza Savelli (Szkarłatne róże"), Hansona ("Zwykła sprawa"), Orlińskiego ("Matu­rzyści"). Po II wojnie świat. wg opinii M. Szczepkow­skiej "dał szereg udanych ról komediowych i farso­wych, odznaczających się dużą siłą komiczną i szla­chetnym umiarkowaniem w użyciu środków aktorskich". Był zasłużonym pedagogiem - prowadził po II woj­nie świat. klasę śpiewu solowego w PWSM w Sopocie.

Bibl.: Czempiński: Teatry w Warszawie s. 126; Korolewicz-Waydowa; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; SMP; Szczep­kowska: 20 lat t. na Wybrzeżu; Dz. bałt. 1959 nr 59; Afisze i programy, IS PAN; Akta SPATiF nr 1182.

Ikon.: Fot. w rolach - MTWarszawa.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973